Cele archiwalne w interesie publicznym w rozporządzeniu ogólnym o ochronie danych
Ponadto, prawo dostępu do danych, przysługujące osobie, której one dotyczą, uległo ograniczeniu do zakresu, w jakim dane osobowe mogą być ustalone za pomocą istniejących środków ewidencyjnych[1].
W odniesieniu do ograniczenia prawa dostępu do danych, włącznie z dostarczaniem zainteresowanym ich kopii, istotne jest, że część archiwów zarządza nie danymi wytworzonymi przez ich jednostki macierzyste (o ile takie w ogóle istniały) ani tym bardziej przez siebie, lecz na ogół przejmuje je, wraz z zastanym aparatem wyszukiwawczym od ich pierwotnych wytwórców lub dysponentów. Z reguły nie dysponują środkami ewidencji ani instrumentami wyszukiwawczymi na poziomie danych jednostkowych, a także nie sporządzają ich rutynowo. Mają więc – co najmniej przejściowo – uogólnioną wiedzę o zawartości pozyskiwanych informacyjnych zasobów. Z tej przyczyny powstaje m.in. ryzyko niepełnej realizacji prawa dostępu przysługującego osobie, której dane dotyczą. Typowe, zgodne z upowszechnioną metodyką środki ewidencji zasobu archiwalnego zapewniają poprawną skuteczność wyszukiwania, ale nie dają całkowitej gwarancji kompletnego wyniku. Przeciwdziałanie temu, z założeniem niezawodnej wyszukiwalności danych – zwłaszcza w drodze lustracji oraz indeksowania danych osobowych – poważnie utrudniłoby wykonywanie innych zadań zaliczanych do działalności archiwalnej w rozumieniu ustawy. Z tej przyczyny przesłanka „proarchiwalnego” wyjątku powinna być uważana za spełnioną.
[1] Art. 15 ust. 1 i 3 R.2016/679; art. 12 pkt 4 ustawy sektorowej dodający w unza art. 22b ust. 3.
dariuszgrot 